Μία είναι η λέξη που συγκλονίζει τον άνθρωπο, που του ξυπνά μνήμες και ευχάριστα συναισθήματα, εικόνες ευτυχίας και ενότητας, διάθεση άπειρης ευγνωμοσύνης. Η «ΜΑΝΑ»! Στο ομότιτλο ποίημά του ο Γεώργιος Μαρτινέλλης αποτυπώνει ό,τι περικλείει το όνομα, η παρουσία και η απουσία της, για τον κάθε άνθρωπο.
Η Μάνα είναι εκείνη που μοχθεί καθημερινά, που πασχίζει να προσφέρει ό,τι μπορεί στο παιδί της, από το υστέρημά της. Είναι εκείνη που δίνει τις πρώτες, τις σημαντικές βάσεις για τη μετέπειτα πορεία της ζωής, Είναι εκείνη που με αγάπη, ανιδιοτέλεια, αυταπάρνηση και φιλοστοργία, υπομένει και θυσιάζεται για χάρη του παιδιού της.
Είναι το απάγκιο λιμάνι που καταλήγεις σε κάθε φουρτούνα, σε κάθε δύσκολη στιγμή, είναι εκείνη που αποδεικνύει στην πράξη την αγάπη της προς το παιδί, αναθρέφοντάς το σωστά. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (+ 407 μ.Χ.) σημειώνει τα εξής: «Γνώρισμα της μητέρας δεν είναι η γέννηση παιδιών, γιατί αυτό είναι δώρο της φύσης, αλλά η ανατροφή των παιδιών, διότι αυτό εξαρτάται από την ελεύθερη βούληση… Δεν κάνει λοιπόν τη γυναίκα πραγματική μητέρα η γέννηση παιδιών, αλλά η καλή ανατροφή τους.»
Η μάνα που αγαπά και πονά, διαισθάνεται την ανησυχία του παιδιού, όσο μακριά κι αν βρίσκεται, αφουγκράζεται τη στενοχώρια του, συμπάσχει στη θλίψη του, χαίρεται με τη χαρά του. Ο ποιητής Γεώργιος Μαρτινέλλης σημειώνει: «Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα,/ δεν θα βρεις να σε μαντεύει,/ σαν τη μάνα που λατρεύει,/ σαν τη μάνα που πονεί.»
Η μάνα είναι αυτή που αψηφά το «δικαίωμά» της να αρρωστήσει, προκειμένου να περιθάλψει το σπλάχνο της. Είναι εκείνη που, ως άοκνος προστάτης και φύλακας άγγελος, υπερασπίζεται το παιδί της , που ως άλλος «πελεκάνος» θα «λογχίσει την πλευρά της και με το αίμα της θα δώσει ζωή στο ημιθανές μικρό της».
Είναι εκεί πάντα για εσένα, για τις χαρούμενες και δύσκολες στιγμές, είναι εκεί δια ζώσης ή νοερά που, με ένα της βλέμμα θα σε καθησυχάσει, θα σε παρηγορήσει και θα σε καθοδηγήσει για να πράξεις το σωστό. Όπως σημειώνει ο Οδυσσέας Ελύτης, «και ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου».
Η μάνα είναι όλος ο κόσμος μας, το «βαρύτιμο τρόπαιό μας, το καύχημα στη ζωή μας» (όπως σημειώνει σε ένα από τα ποιήματα του ο κατά σάρκα αδελφός μου Εμμανουήλ Δουνδουλάκης.), είναι η ελπίδα για το μέλλον μας. Η αγάπη και η μέριμνά της για το σπλάχνο της, λειτουργεί ως αλάνθαστη πυξίδα και ασφαλής οδοδείκτης για αυτό, έστω κι αν δεν κατέχει η ίδια τη σοφία των πανεπιστημίων, τις σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους. Η μάνα είναι εκείνη που σου δίνει δύναμη και κουράγιο, που σε συμβουλεύει για το καλύτερο, που σε αποτρέπει και σε προφυλάσσει από παγίδες που στήνουν.
Είναι εκείνη που σου λέει ότι όλα θα πάνε καλά, ακόμα και όταν η καρδιά της ραγίζει. Η μάνα είναι αυτή που σκέφτεται πάντα δυο φορές: μία για τον εαυτό της και μία για το παιδί της και πάντα η ζυγαριά θα γύρει προς το μέρος του παιδιού της. Ο Βρετανός διηγηματογράφος Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (1865 – 1936) πολύ εύστοχα σημειώνει ότι, «επειδή ο Θεός δεν μπορεί να είναι πανταχού παρών, για αυτό έπλασε τις μητέρες.»
Μάνα είναι αυτή που, ακόμα κι όταν θυμώνει, ο θυμός της είναι σαν το ανοιξιάτικο χιόνι που, όπως λέει μια Ρωσική παροιμία, «μπορεί να πέσει πολύ, όμως θα λιώσει γρήγορα». Μάνα είναι επίσης αυτή που, «αν έγραφε αυτοβιογραφία», σύμφωνα με το Robert Brault, «δεν θα ανέφερε καν τον εαυτό της», αλλά θα πρόβαλλε το παιδί της. Διότι, όπως αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, «κάθε δέντρο (η ποιότητά του) αναγνωρίζεται από τον καρπό που προσφέρει» (Λκ. 6, 44).
Πηγή: www.nextdeal.gr
